Menu
2024-06-19

Rola dietetyka w leczeniu zaburzeń odżywiania

Zaburzenia odżywiania (ED) to poważne i złożone schorzenia o wieloczynnikowej etiologii, które wymagają interdyscyplinarnego podejścia do leczenia. W tym kontekście dietetycy odgrywają kluczową rolę, choć ich wkład w terapię nie zawsze jest w pełni doceniany. Nowe badanie przeprowadzone w Wielkiej Brytanii1 rzuca światło na terapeutyczne aspekty opieki dietetycznej oraz na czynniki wpływające na relację między dietetykiem a pacjentem.

Kluczowe aspekty opieki dietetycznej

Badanie oparte na półustrukturyzowanych wywiadach z dietetykami specjalizującymi się w ED oraz grupach fokusowych z pacjentami, którzy wyzdrowieli, ujawniło sześć kluczowych aspektów:

  1. Budowanie zaufania

Zaufanie jest fundamentem skutecznej relacji dietetyk-pacjent. Bez niego trudno osiągnąć postępy w terapii, gdyż pacjenci muszą czuć się bezpiecznie, aby otwarcie mówić o swoich problemach i wyzwaniach.

  1. Odpowiednie wyczucie czasu

W leczeniu ED ważne jest, aby dietetycy umieli wyczuć odpowiedni moment na wprowadzenie różnych interwencji. Przykładowo, zbyt wczesne wdrażanie zmian w diecie może spotkać się z oporem ze strony pacjenta.

  1. Adaptacja

Każdy pacjent jest inny, dlatego kluczowe jest, aby dietetycy potrafili dostosowywać swoje podejście do indywidualnych potrzeb i wartości pacjenta. Personalizacja planów żywieniowych może znacząco poprawić efektywność leczenia.

  1. Dietetycy jako eksperci

Pacjenci wyrażają pragnienie, aby ich dietetycy mieli doświadczenie w pracy z zaburzeniami odżywiania. Taka wiedza ułatwia zrozumienie specyfiki choroby oraz pozwala unikać szkodliwych zwrotów i metod. Uczestnicy opisali, jak uznanie wykorzystywania jedzenia jako mechanizmu radzenia sobie i normalizowanie zachowań ED demonstrowało brak oceniania, pomagało budować zaufanie, redukowało izolację i zapobiegało samokrytyce.

  1. Granice

Ważnym aspektem jest ustanowienie odpowiednich granic w relacji dietetyk-pacjent. Pomaga to w utrzymaniu profesjonalizmu oraz zapobiega potencjalnym konfliktom.

  1. Trudne relacje

Charakter zaburzeń odżywiania sprawia, że praca dietetyka może być niezwykle wymagająca. Konflikty i trudne sytuacje są nieuniknione, dlatego dietetycy muszą być przygotowani na takie wyzwania.


Znaczenie doświadczenia i edukacji

Doświadczenie w pracy z pacjentami cierpiącymi na ED jest nieocenione. Badania pokazują, że dietetycy posiadający specjalistyczną wiedzę są lepiej przygotowani do rozpoznawania i reagowania na specyficzne potrzeby tych pacjentów. Przykładowo, znaczenie ma wiedza na temat unikania określonych zwrotów, które mogą wywołać negatywne reakcje.


Dostosowywanie podejścia do etapu choroby

Indywidualne podejście do każdego pacjenta jest kluczowe. Jak wykazało badanie, adaptowanie metod leczenia w zależności od etapu choroby oraz wartości pacjenta może znacząco przyczynić się do poprawy wyników terapii. Podobne wnioski płyną z innych badań, które podkreślają znaczenie personalizacji w leczeniu zaburzeń odżywiania.


Podsumowanie

Rola dietetyka w leczeniu zaburzeń odżywiania jest nie do przecenienia. Badanie przeprowadzone w Wielkiej Brytanii dostarcza cennych informacji na temat kluczowych aspektów opieki dietetycznej oraz wyzwań, z jakimi borykają się zarówno dietetycy, jak i pacjenci. Wyniki te wskazują na potrzebę dalszego kształcenia i specjalizacji dietetyków w zakresie ED, aby mogli oni lepiej odpowiadać na potrzeby swoich pacjentów i poprawiać jakość opieki. Budowanie zaufanych relacjiuwzględnianie gotowości do zmiany są kluczowymi czynnikami wpływającymi na zaangażowanie pacjentów i sukces terapeutyczny.

    Potrzebujesz wsparcia dietetyka/psychodietetyka w leczeniu zaburzeń odżywiania?

    Zapraszam do kontaktu

 

Źródła:

  1.     Robertson, N., & Davies, L. (2024). The experiences of a therapeutic relationship between dietitians and patients in UK eating disorder treatment: A qualitative study. European Eating Disorders Review, 1–18. https://doi.org/10.1002/erv.3117
  2.     Fairburn, C. G., & Harrison, P. J. (2003). Eating disorders. Lancet, 361(9355), 407-416., https://doi.org/10.1016/S0140-6736(03)12378-1